Pacjent z łuszczycą odporną na różne formy terapii miejscowej

Cygnolina (Dithranolum) Substancja o udowodnionej skuteczności terapeutycznej, stosowana i ceniona w leczeniu łuszczycy przez pokolenia dermatologów. Jest rekomendowana przede wszystkim w leczeniu miejscowym łuszczycy skóry gładkiej[1]*. Ma silne działanie redukujące (hamuje nadmierną proliferację keratynocytów). Cygnolina jest zazwyczaj stosowana we wzrastających stężeniach od 0,05% do 2–3% przez minuty – godziny (od 15 minut do 4 godzin). Zaletą cygnoliny jest jej wysoka skuteczność, a wadą – możliwość podrażnień skóry (nie powinna być stosowana w okolice fałdów oraz w ostrozapalne ogniska łuszczycy plackowatej[2]). Występują także przebarwiania skóry (tzw. opalenizna cygnolinowa). FP XIII nie podaje maksymalnych dawek dla cygnoliny, dawki zwykle stosowane to: jednorazowa dobowa zewnętrznie